Op deze blog zie je regelmatig portretten passeren van bekende koppen en creatievelingen. Zo volgde ik Peter Van de Veire tijdens een wilde rit door de Sint-Truiense binnenstad, fotografeerde ik Yevgueni in 3 minuten, zette ik Isabelle Adam onder de haardroger, trachtte ik het hoofd van Frank Van Der Linden te doen glimmen in het licht… en zo kan ik nog even blijven doorgaan. Ondanks het vaak erg strakke tijdsschema van artiesten liepen al die shoots van een leien dakje en had ik meestal weinig moeite om een degelijk resultaat te bekomen. Daarom spookte de schrik voor een slechte shoot ook niet meer door mijn hoofd toen ik vorige week vrijdag de jonge band Team William in het Depot ging fotograferen.
De portretsessie was de kortste en tegelijk vreselijkste shoot die ik ooit gehad heb. Van af de eerste seconde was het onmiddellijk duidelijk dat de heren namelijk géén zin hadden in het hele journalisten en fotografen gedoe. Ergens kan ik dat begrijpen als je zoiets voor elk optreden moet doen wordt dat natuurlijk een sleur. Maar gasten als Yevgueni en De Mens kunnen het blijkbaar wel aan en begroeten je steeds met een grote smile (of soms iets dat daar voor moet doorgaan) en helpen vaak maar al te graag in het creatieve proces om samen tot een mooi portret te komen. Maar bij deze jonge snaken was daar geen denken aan. Al mandarijn etend en roepend naar lieven en vrienden, die schuin achter mij zaten, had ik de grootste moeite in de wereld om nog maar een fractie van hun aandacht te krijgen. Langer dan twee minuten hielden ik maar ook zij het niet uit. Rap een beetje heen en weer geroep naar de journalist, die even dienst deed als lichtstatief, en het moest maar goed zijn.
De beste foto van de shoot is eigenlijk degene waarbij ze het meest afwezig waren. Net omdat het gebrek aan interesse op hun gezicht te lezen is en het absoluut niet fake is. Ik heb eerst gedacht hier niets over te schrijven. Maar deze blog is uiteindelijk een verhaal van iemand die zijn droom achtervolgt met alle ups & downs. Het spijtigste van allemaal vind ik het feit dat ik hun muziek wel weet te appreciëren maar nu eerst en vooral de band associeer met een slechte shoot en niet met de goeie muziek.
Het interview zette dezelfde trend verder: lees het hier
Leave a reply
Je onderwerp, het is iets wat je nooit helemaal in de hand hebt. Trouwens, waarom zou je er niets over schrijven? Je hebt je plan weten te trekken en ondanks de omstandigheden heb je er het beste van gemaakt.
Nog maar pas begonnen en nu al de journalisten en fotografen beu. tssk tssk tssk!
Ik heb vorig jaar naar een optreden gevolgd en ik vond dat vree sympathieke en rustige mensen. Ik voelde mij meteen op mijn gemak bij hen.
Waarom staat de gitarist er niet op?
bassist
Ik ben er eigenlijk niet tegen dat ze journalisten beu zijn, maar ze mogen toch maar blij zijn dat ze nog media aandacht krijgen want zonder die journalisten zou het wel eens rap gedaan kunnen zijn voor zo’n (als ik het even straf mag uit drukken) b-groepje. Als ik hun was zou ik de grond kussen en blij zijn dat ik met mij hobby mijn geld (of toch een beetje) kan verdienen. Al mogen ze het niet leuk vinden mogen ze toch hun best doen.
Al bij al een mooie foto (zeker gezien de omstandigheden)
Hey Frederik,
Groot gelijk. Het was inderdaad ons dagje niet. Om de drie jaar hebben we dat eens en jij moest toevallig net dan een foto van ons trekken.
Volgende keer doen we het voor echt:)
Toch nog een mooi resultaat vind ik.
Groeten,
Floris
Team William
Hoogmoed komt dikwijls voor de val… hopelijk zijn deze heren zich hier van bewust.
Toch wel een leuke foto hoor, ondanks hun arrogantie.
@Switn: dat kan ik goed geloven en dat zijn volgens mij absoluut geen slechte gasten. das ook helemaal niet wat ik met die post wil zeggen. Ik denk dat ze gewoon echt geen zin hadden in een interview en een foto voor hun optreden.
De bassist was bij het begin van de shoot zoek en we zijn eerst even zonder begonnen zodat er toch al beelden waren voor het geval de zoektocht te lang zou duren.
Hahaha, dat soort dingen heb ik na vijf jaar nog altijd hoor, it never goes away. Dit gezegd zijnde vind ik Team William wel dotjes en bij de liefste bands die ik ooit al gefotografeerd heb. Het lijkt me alleen wel dat ze een sterk beeld hebben over hoe ze naar voor willen komen, en zeker al eens koppig zullen zijn als je hen wilt voorstellen op een manier die hen niet zint, wat uiteraard hun goed recht is. Ik wilde hen fotograferen op een gazon, in een soort van voetbalhuddle rond een bal. No deal, dat werd rap duidelijk. In mijn tweede idee konden ze zich gelukkig veel beter vinden.
Ze zullen een slechte dag gehad hebben, kan altijd.